Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

ΑΝΑΛΥΣΗ: Πρωταρχική Συσσώρευση και Στρατηγική της Έντασης

του Σπύρου Μαρκέτου
 w02_commons_03
 Στα πέντε χρόνια που κύλησαν από την εξέγερση του Δεκέμβρη, η χώρα άλλαξε όψη. Η κρίση του καπιταλισμού, αγγίζοντας κάθε όψη της ζωής, έχει πλέον αποσταθεροποιήσει το πολιτικό σύστημα. Είναι φανερό τώρα πια ότι οι μέρες που ζούμε δεν είναι συνηθισμένες, αλλά αυτή η διαπίστωση συνήθως δεν έχει ένα θεωρητικό πλαίσιο που θα τήν έκανε κομάτι μιας ευρύτερης εικόνας, ώστε να βγάζει νόημα. Έτσι, δύσκολα αξιοποιείται πρακτικά. Αυτό έχει να κάνει και με τους φόβους μας. Από το πώς διαβάζουμε την καθημερινότητα και τις αλλαγές γύρω μας εξαρτάται το τι κάνουμε και τι στόχους βάζουμε, αλλά συχνά ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή, ακριβώς επειδή θέλουμε πάση θυσία ν’ αποφύγουμε κάποιες ενοχλητικές σκέψεις και πρακτικά συμπεράσματα, αρνούμαστε πεισματικά να διαβάσουμε αυτά που η πραγματικότητα γράφει μπροστά μας με τεράστια γράμματα. Για παράδειγμα, επειδή δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε, αρνούμαστε και να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στη ζωή που είχαμε πριν από την κρίση, ζωή διόλου τέλεια έτσι και αλλιώς.

Ωστόσο βαθεία μέσα μας μάλλον ξέρουμε ότι σύντομα μερικές αλήθειες θα είναι αυτονόητες. Ο κοινωνικός συμβιβασμός τελείωσε, ήρθε ο καιρός του όλα για όλα, του ή αυτοί ή εμείς. Κανένας νόμος ή θεσμός ή ΟΗΕ δεν μας συμπαραστέκεται, μονάχα η συλλογική μας αυτοοργάνωση μάς κρατά. Η μάχη δίνεται στους δρόμους, και θα κριθεί από το αν η μαζική μας κινητοποίηση θα είναι αρκετά βαθειά, πλατειά και δυναμική, και αν θα έχει σωστούς στόχους. Επίσης δίνεται στην κεντρική πολιτική σκηνή, απ’ όπου πρέπει να διώξουμε τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, όχι φυσικά για ν’ αποφύγουμε τη μάχη στους δρόμους, αλλά ακριβώς για ν’ ανοίξει ο δρόμος στους δρόμους. Χωρίς στέρεες συμμαχίες χαθήκαμε, αλλά και χωρίς ανυποχώρητο αγώνα, πρακτικό και ιδεολογικό, ενάντια στον καπιταλισμό, επίσης χαθήκαμε. Ο φασισμός είναι το τελευταίο τους όπλο, και ήρθε για να μείνει, όσο δεν τόν τσακίζουμε εμείς. Αν δεν χτίσουμε μέσα στον ορυμαγδό της κρίσης θύλακες πρώτα, κι έπειτα μια κοινωνία αξιοπρέπειας πολύ πιο ελεύθερη κι εξισωτική και αλληλέγγυα από τη σημερινή, θα υποστούμε μια βαρβαρότητα εκατό φορές πιο άγρια και ιεραρχική και ανθρωποφαγική από τη σημερινή. Σήμερα δεν είμαστε φτωχοί επειδή μας λείπουν οι πόροι ή οι παραγωγικές γνώσεις ή η υποδομή, αλλά επειδή δεν είμαστε ελεύθεροι, και οι αφέντες μάς αρπάζουν ό,τι παράγουμε. Ολοφάνερα όλα αυτά, αλλά ακόμη και τώρα, μετά από χρόνια μνημονίων, λιγοστός κόσμος τα δέχεται, πέρα από το χώρο της αναρχίας και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Τούτο το μούδιασμα της σκέψης είναι αποτέλεσμα του σοκ. Είναι η κατάσταση από την οποία οι εξουσιαστές δεν θέλουν να ξεφύγουμε ποτέ. Αλλά δεν θα τούς κάνουμε τη χάρη.
Δομική προσαρμογή
Φυσικά, όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια ούτε τυχαία είναι ούτε θα έπρεπε να εκπλήσσουν κανέναν. Η πολιτική που επιβάλλει η Τρόικα και ασκεί η κυβέρνηση έχει συνοχή, καθώς και δεδομένα στάδια, κατευθύνσεις και στόχους. Έχει έτοιμα πρωτόκολλα, μολονότι χρειάζεται και αυτοσχεδιασμό, επειδή είναι η πρώτη φορά που ασκείται σε μια πλούσια χώρα του καπιταλιστικού πυρήνα. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ρημάζει ένα λαό, αντίθετα, έχει εφαρμοστεί δεκάδες φορές από τη δεκαετία του 1980, οπότε είχε ρονταριστεί στη Νιγηρία και σε άλλες χώρες της περιφέρειας, άλλοτε με επιτυχία (για τα δικά τους μέτρα) και άλλοτε αποτυχαίνοντας πανηγυρικά. Είναι η πολιτική που στη γλώσσα των εχθρών μας ονομάζεται δομική προσαρμογή (προσαρμογή σε τι; στις ανάγκες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος) και στη γλώσσα του αντικαπιταλισμού πρωταρχική συσσώρευση (Φεντερίτσι, Καφφέντζης, Γκραίμπερ) ή απαλλοτριωτική συσσώρευση (Χάρβεϋ). Οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες που τήν ασκούν προς όφελος των πλούσιων γνωρίζουν πού οδηγεί και τι καταστροφές συνεπάγεται. Διευκολύνονται στο έργο τους από ηγεσίες και διανοούμενους της συστημικής αριστεράς, που ως σήμερα παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι τρέχει και αρνούνται ακόμη και να τήν κατονομάσουν. Γιατί αν δώσεις όνομα στην αρρώστια θα πρέπει ίσως και να σκεφτείς ότι δεν γιατρεύεται με ασπιρίνες, και αυτό ξεβολεύει.
Τι είναι η πρωταρχική συσσώρευση, ή απαλλοτριωτική συσσώρευση; Με δυο λόγια, είναι μια διαδικασία συχνή στην περιφέρεια του συστήματος, με την οποία ο καπιταλισμός αρπάζει και καταστρέφει, έτσι ώστε ν’ ανοίξει το δρόμο για έναν νέο κύκλο συσσώρευσης του κεφαλαίου, ώστε να επιβιώσει και ν’ αναπαραχθεί. Περιγράφεται με ενάργεια σε βασικές κι επίκαιρες αναλύσεις, όπως το Νεοφιλελευθερισμός. Ιστορία και παρόν, του Ντέηβιντ Χάρβεϋ. Το ιστορικό της βάθος και κάποια θεωρητικά προβλήματα που συνδέονται μαζί της παρουσιάζονται στην εκπληκτική συνθετική μελέτη της Σίλβιας Φεντερίτσι, Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις των ξένων. Τα στάδια και οι επιμέρους στοχεύσεις της αναλύονται σε μελέτες εχθρών, όπως μια που είχα επισημάνει παλιότερα [“Θα προλάβουν οι αστοί και η χούντα Παπαδήμου;”, Η Λέσχη. Φτιάχνοντας τα τετράδια της ανυπότακτης θεωρίας, 14 Νοέμβρη 2011,  http://tinyurl.com/ka5dy5e%5D.
Τι σημαίνει λοιπόν πρωταρχική συσσώρευση στη μνημονιακή Ελλάδα; Σημαίνει πρώτα πρώτα ότι το κράτος δίνει στους τραπεζίτες τεράστιες φέτες του πλούτου που όλοι και όλες μαζί παράγουμε, μέσω της εξόφλησης του λεγόμενου χρέους, αλλά και των λεγόμενων ανακεφαλαιοποιήσεων και άλλων προγραμμάτων ενίσχυσης των τραπεζών. Ριζοσπάστες αναλυτές, όπως ο Λεωνίδας Βατικιώτης, παρουσιάζουν στην τακτική τους αρθρογραφία πολλές γαργαλιστικές λεπτομέρειες, που δεν χωρούν εδώ. Αλλά αυτοί δεν είναι οι μόνοι τρόποι που αρπάζουν οι τραπεζίτες τον πλούτο μας. Για παράδειγμα, μόνο την περασμένη εβδομάδα, αγόρασαν από το ΤΑΙΠΕΔ, σε κλάσμα της αξίας τους, ακίνητα στα οποία στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες, από σχολεία μέχρι τη ΓΑΔΑ. Ταυτόχρονα τα νοίκιασαν στο δημόσιο για μια εικοσαετία, και στο εξής θα τούς πληρώνουμε υπέρογκα ενοίκια, ενώ τα αγόρασαν με δικά μας χρήματα, από τις ενισχύσεις που τούς έδωσε το δημόσιο. Τα πουλήσαμε 261 εκατομμύρια, και θα δώσουμε νοίκι, για αρχή, 600 εκατομμύρια. Απολύτως νόμιμα όλα αυτά στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά και ηθικά.
Όλοι οι ισχυροί, που όταν διατάζουν λέγονται ‘αγορές’ και όταν αρπάζουν ‘επενδυτές’, συμμετέχουν στο πανηγύρι. Σείχηδες αγοράζουν νησιά, κινεζικές κρατικές εταιρείες αγοράζουν λιμάνια, γάλλοι ιδιώτες λιγουρεύονται το νερό των μεγάλων πόλεων, οι γερμανοί χτυπάνε τις τράπεζες, την ενέργεια και ό,τι κινείται. Πολλοί ‘επενδυτές’ είναι έλληνες, που έχουν ρευστότητα χάρη στη σκανδαλώδη πολιτική υπέρ των πλούσιων που εφαρμόστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και για άλλους λόγους. Ο εφοπλιστής Μελισσανίδης, υπόδικος για λαθρεμπόριο καυσίμων τεράστιας έκτασης, πρακτικά αγόρασε τον ΟΠΑΠ με τα χρήματα που δεν τού ζητά η εφορία. Το κράτος εκπλειστηριάζει σπίτια άνεργων που χρωστούν λίγα εκατοστάρικα, αλλά δεν ασχολείται με τα λαυράκια της Λίστας Λαγκάρντ. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία ή μεμονωμένα περιστατικά, αλλά όψεις του υπαρκτού καπιταλισμού. Δεν είναι στοιχεία δυσλειτουργίας του, όπως παριστάνουν οι δήθεν αριστερές κοκκινοσκουφίτσες του εκσυγχρονισμού, αλλά φυσιολογικές του λειτουργίες που ενισχύουν τη συσσώρευση και τη συγκέντρωση του κεφαλαίου. Φυσικά συγχρόνως αποσταθεροποιούν το σύστημα, αλλά ποιός είπε ότι ο καπιταλισμός είναι σταθερό σύστημα; Ιδίως στην εποχή της τερματικής του κρίσης, όπως τήν χαρακτηρίζει ο σοφός Ιμμάνουελ Βαλλερστάιν;
Συνάμα το κράτος οργανώνει την πτώχευση του υπόλοιπου πληθυσμού. Από τη μια μεριά καταστρέφει τα εισοδήματα: μισθοί και εισοδήματα σφαγιάζονται, τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται στη χρεωκοπία, οι συντάξεις πετσοκόβονται. Από την άλλη, επιβάλλει αβάσταχτους φόρους που συντρίβουν μικροϊδιοκτήτες και μικρές επιχειρήσεις, ενώ διαλύει και το αναιμικό σύστημα προνοίας που είχε φτιαχτεί προηγουμένως. Οι φόροι που εισπράχθηκαν την τελευταία δεκαετία ήταν 467 δις, ελάχιστα από τα οποία ξοδεύτηκαν για τις ανάγκες των εργαζόμενων. Σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, πρόνοια, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και όλες οι υπόλοιπες δημόσιες επιχειρήσεις σαρώνονται. Δίπλα δηλαδή στους ονομαστικούς μισθούς εξαφανίζεται και ο λεγόμενος ‘κοινωνικός μισθός’. Οι συνθήκες εργασίας επαναφέρονται βίαια, με νομοθετικές παρεμβάσεις και υπό την υψηλή καθοδήγηση της Τρόικας, στον δέκατο ένατο αιώνα. Οι κατοικίες αρπάζονται από τους τραπεζίτες ή το κράτος. Το συνολικό κόστος της εργατικής δύναμης ψαλιδίζεται άγρια, και η ανεργία επιβάλλει στους προλετάριους αμοιβές και συνθήκες που νωρίτερα κανείς δεν δεχόταν. Και μάλιστα τώρα παράγουν πλούτο για τους άρπαγες δουλεύοντας μέσα παραγωγής που προηγουμένως συχνά τά νέμονταν οι ίδιοι. Αυτή είναι η ουσία του καπιταλισμού. Το σύστημα παράγει φτώχεια σε μαζική κλίμακα. Και θάνατο, όπως μάς δείχνει παραστατικά ο Καφφέντζης στο εκπληκτικό του δοκίμιο για τη μαρξιστική θεωρία του πολέμου (στο George Caffentzis, In Letters of Blood and Fire. Work, Machines, and the Crisis of Capitalism, PM Press 2013). Αυτή λοιπόν είναι η ώρα του φασισμού.
Φασισμός και νεοφιλελευθερισμός
Ο φασισμός δεν είναι αντίπαλος του νεοφιλελευθερισμού, όπως μυξοκλαψουρίζουν οι πονόψυχοι μνημονιακοί που τώρα βουτούν στην κολυμβήθρα του αντιφασισμού ελπίζοντας να καθαρθούν από τις αμαρτίες τους. Στην πραγματικότητα είναι το δίδυμό του αδερφάκι, μια άλλη πρακτική εφαρμογή του κοινωνικού δαρβινισμού. Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, τον καιρό που επιστήμονες και φιλόσοφοι συγκροτούσαν τα δόγματα του βιολογικού ρατσισμού, φιλελεύθεροι όπως ο φιλόσοφος Χέρμπερτ Σπένσερ υποστήριξαν ότι η ανθρωπότητα βελτιώνεται όταν εξοντώνονται οι αδύνατοι. Με άλλα λόγια, ορθά το κεφάλαιο αντικαθιστά τους μηχανισμούς επιλογής που υπάρχουν στη φύση. Οι διανοητικοί πρόδρομοι του φασισμού συμφωνούσαν με αυτήν τη διαπίστωσή, συχνά τονίζοντας τις ρατσιστικές της διαστάσεις, και αναγορεύοντας κριτή της αέναης μάχης για επικράτηση τον πόλεμο αντί της αγοράς. Η ουσία δεν άλλαζε.
Στη σημερινή Ελλάδα, αλλά και σ’ όλη την Ευρώπη, το κράτος και τα μήντια που προωθούν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι τα ίδια που στήνουν συγχρόνως, περισσότερο ή λιγότερο απροκάλυπτα, τα φασιστικά κινήματα και κυρίως χτίζουν τη λεγόμενη δεξαμενή του φασισμού, δηλαδή τον ευρύ χώρο που ασπάζεται τη ρατσιστική και φασιστική και νεοφιλελεύθερη συνθηματολογία μολονότι προσώρας δεν συμμετέχει στη φασιστική κινητοποίηση. Η ελληνική δεξαμενή του φασισμού πήρε καμιά εικοσαριά χρόνια για να φτιαχτεί, από τότε που οι καπιταλιστές ελέγχουν άμεσα τα κανάλια και αναπαράγουν ακατάπαυστα τα ιδεολογήματά τους. Συγκεντρώνει περίπου ως το ένα πέμπτο του πολιτικού σώματος και δεν θ’ αδιάσει γρήγορα, αλλά κρίσιμη σημασία έχει να μην τήν αφήσουμε ποτέ ν’ αρδεύσει ένα φασιστικό κίνημα. Ο ναζί του καναπέ είναι βέβαια αποκρουστικός, αλλά πολύ λιγότερο επικίνδυνος από τον ναζί του δρόμου.
Ο φασισμός ξεπηδά μέσα από τη φτώχεια, την απόγνωση και την ταπείνωση που γεννούν σε μαζική κλίμακα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με τις οποίες το κεφάλαιο συσσωρεύεται και συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων. Στη μεσοπολεμική Ευρώπη τα ονόματα άλλαζαν, αλλά η ουσία των πραγμάτων ήταν η ίδια. Οι τραπεζίτες άρπαζαν ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου, το βιοτικό επίπεδο έπεφτε, και οι βαρόνοι του τύπου ούρλιαζαν ότι υπεύθυνοι της κακοδαιμονίας ήταν οι αδύναμοι ή ξένοι: οι εβραίοι, οι ρομά, οι μειονότητες, οι γείτονες, οι κομμουνιστές. Στη Γερμανία, ο γνωστότερος άνθρωπος των τραπεζιτών ήταν ο Γιάλμαρ Σαχτ. Ευπροσήγορος κι εύστροφος, είχε οργανώσει την έξοδο από τον μεταπολεμικό υπερπληθωρισμό τη δεκαετία του 1920, σε βάρος των φτωχότερων εννοείται, και στη συνέχεια έγινε πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας και υπουργός Οικονομικών του Ράιχ. Ήταν ένας από τους γραβατωμένους που ενορχήστρωσαν την άνοδο του Χίτλερ, ο άνθρωπος κλειδί στην οικονομική πολιτική, ο ‘μάγος της οικονομίας’, όπως τον διαφήμιζαν τα τότε παπαγαλάκια, λες και χρειάζεται μαγεία για να λειτουργήσει ένα σύστημα στηριγμένο στην αρπαγή. Μετά τον πόλεμο δικάστηκε στη Νυρεμβέργη, αλλά αθωώθηκε.
Σύμφωνα με το λεγόμενο Δόγμα Σαχτ, η κεντρική τράπεζα δεν δανείζει απευθείας το κράτος, αλλά δίνει το χρήμα σε ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια δανείζουν το δημόσιο, με το αζημίωτο εννοείται. Έτσι οι τραπεζίτες καρπώνονται ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου που παράγεται. Το δόγμα αυτό ανέτρεψε την τραπεζική θεωρία και πρακτική που είχε διαμορφωθεί από τα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, όταν είχαν πρωτοφτιαχτεί οι κεντρικές τράπεζες στη Βρετανία και τη Σουηδία ακριβώς για ν’ αναλάβουν τον δανεισμό προς το δημόσιο με όρους μετριοπαθέστερους, ώστε να μένει σταθερό το σύστημα. Στο Τρίτο Ράιχ βέβαια οι τραπεζίτες, έχοντας πάρει το πράσινο φως από τον φύρερ, έβαλαν τα βραχυπρόθεσμα κέρδη τους πάνω από τη σταθερότητα και σύντομα τό φούνταραν. Λιγότερο γνωστό είναι ότι ακριβώς στο Δόγμα Σαχτ στηρίζεται η πολιτική και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του πιο ολιγαρχικού απ’ όλους τους ολιγαρχικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενός θεσμού καταστατικά μονωμένου από τη λαϊκή βούληση, ο οποίος ασκεί την οικονομική δικτατορία που μάς οδήγησε στην τωρινή χρεωκοπία, αλλά και πάλι η συστημική αριστερά δεν τολμά να ψελλίσει ούτε λέξη εναντίον του.
Στις σημερινές συνθήκες, όλες οι τράπεζες στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι χρεωκοπημένες, αλλά οι κυβερνήσεις τό κρύβουν. Όλες έχουν πλασματικούς ισολογισμούς και οι ρυθμιστικές αρχές, οι οποίες δήθεν ελέγχουν τη σταθερότητα του συστήματος, με πρώτη την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τό γνωρίζουν αυτό, και προσπαθούν να τις σώσουν καταστρέφοντας όλους τους υπόλοιπους και τελικά αποσταθεροποιώντας τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Για να επιβιώσουν χρειάζονται τεράστιες ενέσεις ρευστού, το οποίο αρπάζεται από την υπόλοιπη οικονομία και τήν αφήνει χωρίς οξυγόνο. Αυτό δεν είναι καμιά δυσλειτουργία του συστήματος, αλλά η κανονική του λειτουργία, και ανάλογα πράγματα συμβαίνουν σε όλες τις χώρες του κέντρου και της περιφέρειας. Για να συνεχίσουν το όργιο, οι τραπεζίτες βοηθούν να στηθεί ο φασισμός. Το ίδιο έκαναν και στον Μεσοπόλεμο.
Ετοιμάζοντας εμφύλιο
Ο φασισμός δεν γεννιέται αυτόματα από την ταπείνωση και τη φτώχεια. Ο μηχανισμός είναι πιο περίπλοκος, καθώς ο φασισμός είναι τελικά μια πολιτική απάντηση των καπιταλιστών στην κρίση του συστήματός τους. Μολονότι θέλει να φτιάξει μαζικό κίνημα, που περιλαμβάνει ως και απόκληρους, η πρωτοβουλία στην ανάπτυξή του έρχεται συνήθως από τα πάνω, όχι από τα κάτω. Οι ηγεσίες της αριστεράς, που πάσχουν από νομιμοφροσυνίτιδα,  πιάστηκαν κι εδώ απροετοίμαστες, ακριβώς επειδή φοβήθηκαν να διακρίνουν τη λογική της κατάστασης. Έτσι η τακτική του ‘ώριμου φρούτου’ απλώς έδωσε χρόνο στον εχθρό ν’ ανασυνταχθεί και να διασπάσει, στήνοντας το φασιστικό κόμμα, τους δυσαρεστημένους. Αντίθετα οι καπιταλιστές που ποντάρουν στην κρίση ξέρουν ότι το σημερινό, έστω και κίβδηλο και δραματικά περιορισμένο, δημοκρατικό πλαίσιο δεν διασφαλίζει τα κέρδη τους. Προχώρησαν, με την επίνευση της Τρόικας, σε αναρίθμητες εκτροπές, από την αντικοινοβουλευτική θέσπιση του πρώτου μνημονίου, που κατέλυσε τη λεγόμενη λαϊκή κυριαρχία, ως την επιβολή της μη εκλεγμένης χούντας του τραπεζίτη Παπαδήμου και την ανάθεση υπουργείων στο απροκάλυπτα ακροδεξιό Λάος. Αφότου αντιλήφθηκαν τις πολιτικές επιπτώσεις της πρωταρχικής συσσώρευσης ετοιμάζονται για το ενδεχόμενο ενός νέου εμφύλιου, ο οποίος δεν είναι πρώτη τους επιλογή, αλλά ίσως γίνει απαραίτητος για να κρατήσουν όσα άρπαξαν. Όσο περισσότερο χάνεις νομιμοποίηση, αν είσαι αποφασισμένος να μείνεις στην εξουσία, τόσο πιο ανοιχτά προσφεύγεις στη βία.
Πώς κυβερνάς τη σημερινή Ελλάδα χωρίς νομιμοποίηση; Δεν φαίνεται να άλλαξαν πολλά πράγματα αφότου είχα διατυπώσει κάποιες σχετικές σκέψεις, πριν από τρία χρόνια [“Η πολιτική της έντασης”, tvxs 30 Ιούνη 2010, tvxs.gr/node/39660]. Δεν αρκούν οι δυο θεσμοί που ασκούν άμεσα κρατική βία, τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός. Ο τελευταίος χτυπήθηκε δραματικά από τη λιτότητα των τελευταίων χρόνων και σήμερα βράζει, όπως δείχνουν τα στοιχεία που δημοσιοποιεί το δίκτυο Σπάρτακος. Δύσκολα θα χρησιμοποιηθεί για εσωτερική καταστολή. Οι υποσχέσεις και οι κολακείες της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά, παρ’ όλους τους εύγλωττους συμβολισμούς τους, με κορυφαίο την επαναφορά των στρατιωτικών παρελάσεων, ελάχιστα πείθουν. Οι μνήμες από την άδοξη κατάληξη της στρατιωτικής χούντας του 1967-1974 παραμένουν ζωντανές, και οι αξιωματικοί μπορεί να είναι πολλά άλλα πράγματα, αλλά πάντως βλάκες δεν είναι. Κάποιες επαγγελματικές μονάδες ετοιμάζονται για να χρησιμοποιηθούν ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, αλλά παραμένουν τεράστιες οι πρακτικές δυσχέρειες και το πολιτικό ρίσκο μιας τέτοιας κίνησης.
Τα σώματα ασφαλείας φασιστικοποιήθηκαν ‘από τα πάνω’, με μια συνεκτική πολιτική που άσκησαν όλοι οι αρμόδιοι υπουργοί, από τον Χρυσοχοϊδη μέχρι τον Δένδια, και για την οποία κάποτε θα δώσουν λόγο. Τα Ματ, οι Δέλτα και οι Δίας οργανώθηκαν σε σώματα πραιτοριανών, η αγριότητα και οι φασιστικές συμπεριφορές ενθαρρύνθηκαν με κάθε τρόπο ώσπου παγιώθηκαν σε καθεστώς, η συνεργασία με τους υπόλοιπους ναζιστές χτίστηκε απροκάλυπτα και συστηματικά, άνοιξαν στρατόπεδα συγκέντρωσης με πρώτα θύματα μετανάστες και πρόσφυγες, δεκάδες αναρχικοί πολιτικοί κρατούμενοι οδηγήθηκαν στις φυλακές μετά από δίκες-παρωδίες ή και χωρίς κάν αυτές, το δικαίωμα της διαμαρτυρίας τέθηκε υπό απαγόρευση, στήθηκαν μηχανισμοί παρακολούθησης του πληθυσμού και στοχευμένων εξωθεσμικών παρεμβάσεων, και συνολικά τέθηκαν τα θεμέλια ενός αστυνομικού κράτους. Όλα αυτά με την καθοδήγηση της Τρόικας και την επίνευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την οποία οι πιο αφελείς αριστεροί περιμένουν, λένε, να προστατέψει τη δημοκρατία.
Ωστόσο δεν λύνουν κανένα πρόβλημα όταν οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Η αστυνομία δεν έχει ούτε εβδομήντα χιλιάδες προσωπικό, από το οποίο περίπου το μισό μπορεί να γίνει μάχιμο στο δρόμο. Τα όριά της είναι φανερά. Με τριάντα χιλιάδες δύσκολα καταστέλλεις ένα κύμα διαδηλώσεων σε ολόκληρη τη χώρα, πόσο μάλλον μια συγκέντρωση ενός εκατομμύριου οργισμένων στο Σύνταγμα, εκτός και αν δεν φοβάσαι να πληρώσεις το πολιτικό κόστος πολλών νεκρών. Από τούτη την άποψη, βασικό στήριγμα της κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια ήταν οι ηγεσίες της συστημικής αριστεράς, που σταθερά υπονόμευαν τις μαζικές κινητοποιήσεις, όταν δεν τούς επιτέθηκαν κατά μέτωπο, όπως έγινε στις 20 Οκτώβρη του 2011. Σ’ αυτό το μέτρο είναι συνυπεύθυνες επειδή έδωσαν στους καπιταλιστές το χρόνο που χρειάζονταν για να στήσουν τη φασιστική συμμορία, και πρέπει επιτέλους να κοιταχτούνε στον καθρέφτη.
Η δοκιμασμένη λύση σε τέτοιες περιπτώσεις κρατικής αδυναμίας είναι να να βρεθούν εφεδρείες του κρατικού μηχανισμού, και τούτον ακριβώς το ρόλο καλείται να παίξει ο φασισμός σε χώρες όπου οι μάζες συμμετέχουν στην πολιτική ζωή και δεν υπάρχουν άλλου τύπου υποψήφιοι, για παράδειγμα φονταμενταλιστικά θρησκευτικά κινήματα. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά κίνημα· δεν επιβάλλεται επειδή έχει πειστικές ιδέες, αλλά ασκώντας τρομοκρατία στους δρόμους. Ενώ παριστάνει τον αντισυστημικό, είναι βαθύτατα συστημικός, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι ακίνδυνος για το σύστημα. Πέρα από το οικονομικό και πολιτικό κόστος που συνεπάγεται, μπορεί να αυτονομηθεί, να στραφεί εναντίον των πατρώνων του, ή και ν’ ανατινάξει την πολιτική τους, όπως λίγο έλειψε να κάνει η Χρυσή Αυγή τον καιρό της δόξας της. Η μαζική κινητοποίηση ούτε ξεκινά ούτε σταματά με διαταγές. Η διαλεκτική του κανιβαλισμού, που βρίσκεται στην καρδιά του φασισμού, οδηγεί σε όλο και ευρύτερες συγκρούσεις, ενδεχομένως και διεθνείς, οι οποίες μοιραία προκαλούν αντισυσπειρώσεις και τελικά οδηγούν σε ήττα, οπότε τα χάνεις όλα, όπως διαπίστωσαν πολλοί ευρωπαίοι καπιταλιστές το 1945. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο φασισμός γίνεται επιλογή του πλέγματος εξουσίας μόνον όταν αυτό φτάνει σε απόγνωση. Και γι’ αυτό η ιστορία μάς διδάσκει ότι μέχρι τώρα πάντοτε, όχι ενενήντα εννιά φορές στις εκατό, αλλά εκατό, ο φασισμός νικήθηκε, συχνά τραβώντας στο χαμό τους γραβατωμένους πάτρωνές του. Ότι έλληνες καπιταλιστές τρέφουν τους ναζί είναι σημάδι αδυναμίας και όχι δύναμης, αποτυχίας και όχι αυτοπεποίθησης.
Αυτό που τούς έκανε κυρίως να στηρίξουν τον Μιχαλολιάκο ήταν το ισχυρό αντικαπιταλιστικό κίνημα των τελευταίων χρόνων, και το ίδιο κίνημα τούς ανάγκασε να τόν κλείσουν φυλακή τον Σεπτέμβρη. Το κίνημα στους δρόμους τούς ανάγκασε ν’ αναζητήσουν συμμάχους στους δρόμους, και το κίνημα στους δρόμους τούς τρόμαξε τόσο πολύ ώστε έκαψαν την ηγεσία των χρυσαυγιτών, μη ρισκάροντας έναν νέο Δεκέμβρη. Η σύλληψη των δολοφόνων ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη του κινήματος. Βραχυπρόθεσμα μείωσε την απήχηση του ναζιστικού μορφώματος, δείχνοντας πως δεν είναι τόσο δυνατό όσο παριστάνει. Τό αφόπλισε, ξανάνοιξε τους δρόμους σε πρόσφυγες και μετανάστες, και ίσως μπορεί, αν επιμείνουμε αρκετά, να διαλύσει ακόμη και τη ναζιστική βάση στον Άγιο Παντελεήμονα. Όταν μόνο λίγες δεκάδες φασιστάκια μαζεύτηκαν έξω από τη ΓΑΔΑ ενώ η ηγεσία τους κάλεσε σε πλήρη κινητοποίηση, αποδείχτηκε πόσο μακριά βρίσκονται από το να δημιουργήσουν αληθινό κίνημα.
Μακροπρόθεσμα οι συλλήψεις ανέστρεψαν την εξάπλωση των φασιστών, δείχνοντας πως δεν έχουν εξασφαλισμένο το ακαταδίωκτο. Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να συγκαλύψει την κατάσταση που δημιούργησαν στην αστυνομία ο Δένδιας και οι προκάτοχοί του, στο εξής κάποιοι θα είναι πολύ πιο διστακτικοί να φορέσουν μαύρα μπλουζάκια. Οι αποκαλύψεις για τα φονικά και για τη χρηματοδότησή τους από εφοπλιστές, τραπεζίτες και μητροπολίτες έδειξαν σε πολύ κόσμο πως οι χρυσαυγίτες κάθε άλλο παρά αντισυστημικοί και φιλάνθρωποι είναι. Κινητοποίησαν την αριστερά εναντίον τους και ξύπνησαν πολλούς πολιτικά αδιάφορους, όπως αποδεικνύει η τεράστια συμμετοχή στις αντιφασιστικές συγκεκντρώσεις και συζητήσεις τις τελευταίες εβδομάδες. Κερδίσαμε λοιπόν την πρώτη μεγάλη μάχη, αλλά ο πόλεμος δεν κρίθηκε ακόμη, και δεν θα λήξει προτού ξεμπερδέψουμε με το ίδιο το σύστημα που γεννά τον φασισμό. Θα φτιάχνουν νέους Μιχαλολιάκους όσο καιρό νιώθουν ότι απειλούνται, κι εμείς θα πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις να τούς διώχνουμε από το δρόμο. Ένα νέο φασιστικό κόμμα, απαλλαγμένο από τις ναζιστικές, σατανιστικές και παγανιστικές γραφικότητες των χρυσαυγιτών, μπορεί ν’ αποδειχτεί πολύ πιο επικίνδυνο, και να παραπλανήσει πολύ περισσότερο κόσμο.
Σ’ αυτή την προσπάθεια οπωσδήποτε εντάσσεται η πρόσφατη επίθεση στο Νέο Ηράκλειο, αν δεν πρόκειται για απλό ξεκαθάρισμα μαφιόζικων λογαριασμών. Η μέθοδος, η ωμότητα, ο επαγγελματισμός της, και η χρονική στιγμή δείχνουν πως πρόκειται για δουλειά του παρακράτους, το οποίο μένει ανεξέλεγκτο, και όχι φυσικά αντιφασιστών. Όσο οι δράστες μένουν ασύλληπτοι, αυτό το συμπέρασμα είναι παραπάνω από λογικό. Σκοπός της είναι να διευκολύνει τη ρητορική περί δυο άκρων, ν’ απονομιμοποιήσει τον αντιφασισμό, και να επιτρέψει σε κράτος και φασίστες έναν νέο γύρο καταστολής και τρομοκρατίας. Αντίθετα, οι τυφλές επιθέσεις συζητήθηκαν αναλυτικά ήδη από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα στους κόλπους του αναρχικού κινήματος και της αριστεράς, κι έχει γίνει κοινή συνείδηση το πόσο πολύ βοηθούν τον εχθρό, για να μη μιλήσουμε για την απανθρωπιά τους. Το αντιφασιστικό κίνημα δεν δολοφονεί εν ψυχρώ. Μάχεται ανυποχώρητα, αλλά όπλα του δεν είναι οι δολοφονίες, είναι είναι η συστηματική αποδόμηση των συνθημάτων του εχθρού, η κινητοποίηση των μαζικών φορέων, και η οργανωμένη απόκρουση της ναζιστικής τρομοκρατίας στους δρόμους.
Τέτοιου τύπου χτυπήματα κλασικά χρησιμοποιούνται από το ακροδεξιό χέρι του κράτους, και μπορεί να προοιωνίζονται μια ευρύτερων στοχεύσεων Πολιτική της Έντασης, όπως εκείνη που εφάρμοσε το βαθύ κράτος στην Ιταλία στα 1960-1970 ή στη Νότια Αφρική το 1990. Στόχος τους, τρομοκρατώντας τον πληθυσμό να σταθεροποιήσουν καθεστώτα που δεν έχουν νομιμοποίηση, σαν αυτό που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα. Η λογική τους περιγράφεται σε βιβλία όπως το Ντανιέλε Γκάνσερ, Οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ: Η επιχείρηση Gladio και η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη, πρόλογος, επιμέλεια Κλεάνθης Γρίβας, Antilogos, Αθήνα 2007, και το Νίκος Κλείτσικας, Andrea Speranzoni, Φαινόμενα τρομοκρατίας. Ο ελληνικός νεοφασισμός μέσα από τα απόρρητα έγγραφα των Μυστικών Υπηρεσιών, Προσκήνιο, Αθήνα 2003. Και φυσικά το εύγλωττο Περί της τρομοκρατίας και του κράτους, του Τζιανφράνκο Σανγκουινέττι. Αξίζει να τα ξαναδιαβάσουμε αν θέλουμε να καταλάβουμε σωστά όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας, και ν’ αντιδράσουμε αποτελεσματικά στα σχέδια του κράτους.

Δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Βαβυλωνία 13 [Νοέμβρης 2013]

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΟΙ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΝΟΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Συνήθης Ύποπτος


Και ιδού τα μεγάλα ερώτηματα των ημερών...

Αν πληρώνεις χωρίς καμμιά διαμαρτυρία το εισιτήριο των 1,40 ευρώ,  είσαι έντιμος πολίτης ή απλά αποδέχεσαι ένα αντίτιμο ληστρικό? Αν πληρώνεις χωρίς καμμιά διαμαρτυρία τα "με το έτσι θέλω" χαράτσια για το σπίτι σου, (που έχεις ήδη πληρώσει χρυσό να το αγοράσεις), τους κεφαλικούς φόρους, τα ληστρικά τιμολόγια της ΔΕΗ, τους ληστρικούς τόκους των τραπεζών, τις ληστρικές τιμές στα τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, το ληστρικό κόστος στα φάρμακα, στις θεραπείες, στις σπουδές των παιδιών σου, ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ,

είσαι τελικά ευσυνείδητος πολίτης ή μ@λάκας?
Πόση εντιμότητα πρέπει να διαθέτει ένας "νοικοκύρης" απέναντι στους ληστές?
Τι διαχωρίζει την ευσυνειδησία ενός καλού πολίτη από την υποταγή μιας ανήμπορης μαριονέττας?

Εγινε πολύ συζήτηση για τον "τζαμπατζή" νέο, που χάθηκε τόσο άδικα. Βγήκαν σπουδαγμένοι και σπουδαίοι άνθρωποι να μας εξηγήσουν πως ναι μεν λυπούνται για το τραγικό συμβάν, αλλά το εισιτήριο έπρεπε να πληρωθεί. Επρεπε να πληρωθεί ένα εισιτήριο που αν χρειάζεται π.χ. να πάρεις 10 λεωφορεία σε μια μέρα για να πας σε όλες τις αγγελίες που έχεις τσεκάρει για να βρεις μια κ@λοδουλειά θα σου κοστίσει 12 ευρώ. Δηλαδή το φαί μιας τετραμελούς οικογένειας. Μπορώ το κάνω και αναλυτικά, αν δεν καταλαβαίνετε ανεγκέφαλοι. π.χ. 1 κιλό χοιρινό με 1 πακέτο μακαρόνια και 1 φρατζόλα ψωμί  ψωμί και 1 γαβάθα σαλάτα και το τυράκι πάνω απο τη μακαρονάδα και 2 μπύρες για συνοδεία! Αυτό το γεύμα πρέπει να πληρώσει κάποιος σε 10 μετακινήσεις, και τότε θα θεωρείται ευσυνείδητος πολίτης κι όχι τζαμπατζής...

Οπως ευσυνείδητος είναι πλέον το ανθρωπάκι που θα κάνει το σκατό του παξιμάδι για να πληρώσει τους φόρους που είναι ληστρικά χαράτσια, το ρεύμα του που κοστίζει όσο τα μοντελάκια γαλλικών οίκων μόδας, τα τρόφιμά του που έχουν γνώμονα το πόσα ακίνητα, μετοχές, κοσμήματα, κότερα και λογαριασμούς στις τράπεζες θα έχει ο επώνυμος καρχαρίας που διευθύνει τον όμιλο κι όχι τις δυνατότητες και τις ανάγκες του ανώνυμου πολίτη.

Μήπως έχουμε ξεφύγει εντελώς? Γιατί το να ακούς διδαχές για τα ΜΜΜ από εκείνους που κυκλοφορούν με πολυτελή τζιπάκια και μερικούς δούλους να τους ανοίγουν τις πόρτες και να τους κάνουν αέρα είναι θράσος.

Το να ακούς διδαχές για το πόσο σωστός είσαι αν κόψεις το φαί σου για να πληρώσεις φόρους και ΔΕΚΟ από εκείνους που δεν ξέρουν ούτε πως είναι ένας λογαρισμός γιατί ασχολείται το υπηρετικό τους προσωπικό με τέτοιες κουραστικές λεπτομέρειες ενώ εκείνοι τριγυρνάνε σε συναντήσεις, γκαλά και δεξιώσεις είναι θράσος.

Το να ακούς διδαχες για το πως πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι για να ξαναγίνει η Ελλάδα δυνατή και ανταγωνιστική από εκείνους που περιφέρονται ανάμεσα στο Υπουργικό γραφείο, τη βίλα στα πολυτελή προάστια, το εξοχικό σε κάποια ιδιωτική παραλία και τις βόλτες με το κότερο είναι θράσος.

Το να ακούς διδαχές για την δημόσια παιδεία και την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων από εκείνους που τα παιδιά τους σπουδάζουν σε ιδιωτικα κολλέγεια εσωτερικού κι εξωτερικού και μετά το πέρας των σπουδών απλά διαλέγουν τι θέλουν να κάνουν...να γίνουν μάνατζερ άμεσα κάπου ή να το κ@λοβαρέσουν λίγο ακόμα σε διακοπές γιατί κουράστηκαν, είναι θράσος

Το να ακούς διδαχές για την δημόσια υγεία από εκείνους που όταν έχουν ακόμα και  μια αφορμισμένη παρανυχίδα να φροντίσουν, κλείνουν σουίτα σε κάποιο πολυτελές νοσηλευτικό ίδρυμα κι έχουν κι έχουν ένα τάγμα γιατρούς να τους γλύφουν αν παραστεί ανάγκη, είνα θράσος.

Ενας ευσυνείδητος πολίτης, δημιουργείται κι εκπαιδεύεται από ένα ευσυνείδητο κράτος. Μαθαίνει τις υποχρεώσεις του, και πολύ σωστά πρέπει να τις εφαρμόζει, σαν μορφή συνεργασίας σ΄ενα κράτος που συνδιαλέγεται και συνεργάζεται μαζί του, εξετάζοντας τις ανάγκες του, τα δικαιωματά του, τις δυνατότητες να καλυτερεύσει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του.

Σε ένα κράτος κ@λοχανείο, τι ακριβώς είναι ένας ευσυνείδητος πολίτης? Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φοβισμένο ανθρωπάκι, που το καρπαζόνουν ασταμάτητα και γυρίζει και το άλλο μάγουλο πειθήνια. Ενα φοβισμένο ανθρωπάκι που στη καλύτερη περίπτωση έχει συνειδητοποιήσει πως κάτι τέτοιο είναι, και στη χειρότερη, αλίμονο, φαντασιώνεται πως είναι νοικοκύρης και φιλήσυχος. Ενώ είναι απλά ανόητος.

Ας μη κάνουμε λοιπόν το αυτονόητο, πεδίο αναζήτησης... Αν είμαι ένας άνθρωπος φτωχός, απέναντι σ΄αυτό το κράτος, δεν πληρώνω όλα τα γ@μησιάτικα γιατί έχω ανάγει το μπουρδέλο σε ναό, αλλά γιατί ΦΟΒΑΜΑΙ τη τιμωρία των νταβατζήδων που το ελέγχουν. Φοβάμαι τον ελεγκτή και το ξεφτύλισμα αν με βρουν χωρίς εισιτήριο, φοβάμαι τον εφοριακό που θα με απελήσει να μου πάρει το σπίτι και να με στείλει στη φυλακή, φοβάμαι τη ΔΕΗ μη μ΄αφήσει στα σκοτάδια, φοβάμαι το γιατρό πως θα μου ρίξει πόρτα αν δεν τα σκάσω, φοβάμαι τη τράπεζα και τις απειλές της αν δεν υποκύψω στους όρους της, φοβάμαι το δικαστικό επιμελητή, τον αστυνόμο, το δικαστή, φοβάμαι όλους τους δεσμοφύλακες που είναι έτοιμοι να με αντιμετωπίσουν σαν λαμόγιο, σαν κλέφτη, σαν τζαμπατζή...

και καταπίνω αμάσητα τα λόγια που ξεστομίζουν διάφορα επωνυμα παράσιτα, που υπάρχουν γι αυτό ακριβώς το λόγο. Να μολύνουν την ατμόσφαιρα με τις θρασύτατες "υποδείξεις" εισπράττοντας άξια το μισθό τους για τις  υπηρεσίες τους...

Απλό δεν είναι? Αυτό το κράτος έτσι ήταν πάντα. Λειτουργούσε για δέκα οικογένειες και τους αυλικούς τους. Την εποχή με τις καλές αγελάδες μάθανε όλοι να ζουν στη νοοτροπία και τη λαμογιά αυτών των παρασιτικών κυβερνώντων. Μάθανε όλοι να είναι κουτοπονηροι κοντά στους μεγάλους απατεώνες, κλεφταράκια δίπλα στους μεγαλοκλέφτες, πελάτες των συμμοριών, τα λεφτά όμως τέλειωσαν και δεν έχει άλλα "δωστα όλα". Ο κουμπαράς στέρεψε κι ότι υπάρχει ακόμα στη κυκλοφορία είναι για λίγους και εκλεκτούς.

Οι υπόλοιποι ξυπνάνε στο στρατόπεδο με τη ταμπέλα να γράφει πάνω από τα κεφάλια τους συνθήματα.
"Η δουλειά απελευθερώνει", "η πληρωμή των φόρων είναι καθήκον" "το σφίξιμο στο ζωνάρι είναι αυτοθυσία" "η τωρινή εξαθλίωση είναι απαραίτητη για τη μελλοντική δόξα" "όποιος υποτάσσεται αδιμαρτύρητα είναι ευσυνείδητος πολίτης"

Οσοι αντιδρούν είναι ανεύθυνοι και κατάπτυστοι. Γιαβόλ...

ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Η Ιθαγένεια της Υποτέλειας - Πώς ο Πατριωτισμός γίνεται Εμπόρευμα


Το πώς ο πατριωτισμός έχει χρησιμοποιηθεί ως το μεγαλύτερο καταφύγιο των απατεώνων, δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Η ιστορία είναι γεμάτη με «πιστοποιημένους έλληνες» της παλιάς και νέας εθνικοφροσύνης, που μετράνε τον πατριωτισμό με το καντάρι- το δικό τους φυσικά –και βγάζουν πάντα τον δικό τους μεγαλύτερο.

Ο φερετζές του Βορίδη

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο πατριώτης δεν χρειάζεται να δηλώνει πατριώτης. Απλώς είναι. Το ίδιο και ο θρησκευόμενος, ο καλός επαγγελματίας, ο καλός άνθρωπος ή ο καλός γονιός. Επίσης ο πατριωτισμός δεν είναι απαραίτητο αποτέλεσμα καταγωγής. Μερικές εκατοντάδες έλληνες συνεργάτες των Ναζί Γερμανών είχαν πλήρη και διασταυρωμένη την ελληνική καταγωγή, αλλά φόρεσαν την κουκούλα και κατέδωσαν Έλληνες. Κάποιοι ελληναράδες ανώτεροι αξιωματικοί, ήταν αυτοί που εγκατέλειψαν το μέτωπο όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί και κάποιοι έλληνες άλλης καταγωγής αυτοί που θυσιάστηκαν στη θέση τους.

Έλληνες έκαναν τις Χούντες ενάντια σε Έλληνες, Έλληνες μας παρέδωσαν στον ξένο παράγοντα, Έλληνες «πατριώτες» και αυτοί που κατέστρεψαν την Κύπρο. Και το 1974 και τώρα. Έλληνες πολιτικοί έκλεβαν τόσα χρόνια, έλληνες πολιτικοί έκαναν νόμους για να αλληλοκαλύπτονται, Έλληνες μας παρέδωσαν στην πλήρη καταστροφή με επιχείρημα τη σωτηρία της πατρίδας και τον πατριωτισμό τους τον οποίο συνυπογράφει η Μέρκελ. Άρα ο πατριωτισμός δεν είναι ούτε αυταπόδεικτος, ούτε θέμα καταγωγής και βέβαια όποιος διαβεβαιώνει πως τον έχει πρέπει και να το αποδεικνύει.

Ας πάμε τώρα στο αν ο πατριωτισμός έχει σχέση με την ιθαγένεια. Καμία. Η ιθαγένεια ορίζει το δικαίωμα ενός ανθρώπου που ζει σε μια χώρα. Είναι δηλαδή μια νομική έννοια που συνδέει τον πολίτη με το κράτος. Είναι αυτό που συνήθως λέμε υπηκοότητα και δεν έχει σχέση με την εθνικότητα. Σε ένα κράτος μπορούν να ζουν άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων και η σχέση τους με το κράτος ως πολίτες που ζουν σε αυτό, να είναι η ίδια.

Ένα παιδί Ελλήνων το οποίο γεννιέται στις ΗΠΑ, αποκτά αυτόματα την αμερικανική ιθαγένεια. Γίνεται δηλαδή πολίτης του κράτους. Αυτό αν και μας αρέσει όταν απευθύνεται σε Έλληνες, μέσα από αντανακλαστικά που έχουν δημιουργήσει αντιδραστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα (απατεώνες δηλαδή που έκρυβαν την απατεωνιά τους κάτω από υπερεθνικές κραυγές), δεν αποδεχόμαστε να απευθύνεται σε ανθρώπους ξένης εθνικότητας που γεννήθηκαν στην Ελλάδα.

Υπερηφανευόμαστε για το ελληνόπουλο που απέκτησε δημόσια αξιώματα στην Αυστραλία, για τον Δουκάκη που παρα λίγο να γίνει πρόεδρος της Αμερικής, για τον γερμανό βουλευτή ελληνικής καταγωγής,για τον καναδό γερουσιαστή που οι γονείς του γεννήθηκαν κάπου στη Μάνη, αλλά εμείς τα παιδιά των ξένων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν τα διανοούμαστε στην ελληνική Βουλή, αλλά αρνούμαστε κι αυτό το δικαίωμά τους να είναι πολίτες της χώρας.

Ο νομικός παραλογισμός που έντεχνα βαφτίζεται εθνικό θέμα, βρήκε την έκφρασή του στην υπόθεση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο ίδιος και ο αθλητής αδελφός του,έχουν αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. Τα δύο όμως μικρότερα αδέλφια του όχι. Το υποκριτικό ελληνικό κράτος και η ακόμη υποκριτικότερη κυβέρνηση Σαμαρά που με την κατάργηση του νόμου Ραγκούση στέρησε την ιθαγένεια από τους αθλητές Αντετοκούνμπο, την παραχώρησε όμως για να εξυπηρετηθεί η Ελλάδα αθλητικά και ο Σαμαράς πολιτικά. Αλλά τα άλλα δύο παιδιά με τους ίδιους γονείς και τις ίδιες ακριβώς προυποθέσεις δεν μπορούν να αποκτήσουν την ιθαγένεια.

Πίσω από αυτό τον παραλογισμό της μη παροχής ιθαγένειας τον οποίο η ΝΔ παρουσιάζει ως πατριωτικό θέσφατο (η ίδια ΝΔ που έχει ξεπουλήσει ότι υπάρχει από την ελληνική Δημόσια περιουσία) υπάρχουν ανθρώπινα δράματα. Παιδιά που μεγάλωσαν στην Ελλάδα, την αγαπούν, είναι πολίτες της, δεν ξέρουν πού πέφτει οποιαδήποτε άλλη χώρα,αλλά δεν έχουν ελληνικό διαβατήριο. Ούτε κανένα άλλο βέβαια αφού δεν τα αναγνωρίζει καμιά άλλη χώρα επειδή από νομική άποψη είναι έλληνες υπήκοοι.

Δεν πρόκειται μόνο για ρατσισμό του Σαμαρά και της παρέας του, αλλά για αγοραίο πατριωτισμό. Συνδέουν την εθνικότητα με την υπηκοότητα και βέβαια τον παραδομένο σε συμφέροντα εαυτό τους με τον πατριωτισμό για να ψαρέψουν ακροδεξιές, απολίτιστες ψήφους.
Το θέμα της ιθαγένειας είναι ο φερετζές του κάθε Βορίδη, ο οποίος κρύβει το αλισβερίσι του με τα συμφέροντα των εργολάβων κάτω απ το εφεύρημα του πατριωτισμού. Με τον ίδιο τρόπο που έκρυβαν οι χουντικοί τους οποίους υπηρέτησε,κάτω από τη σημαία και το «έθνος», τα εγκλήματά τους του απέναντι στη Δημοκρατία και τους Έλληνες.
Αν η υποκοότητα από νομικό θέμα μετατραπεί σε υπόθεση «αίματος», τότε εκτός απ το ό,τι προσβάλουμε 11 εκατομμύρια Έλληνες του εξωτερικού λέγοντάς τους πρακτικά ότι δεν είναι και τόσο Έλληνες αφού έχουν άλλη υπηκοότητα, πρέπει να βρούμε και έναν ασφαλή τρόπο ανάλυσης αυτού του αίματος,που θα δείχνει εκτός από την αιμοσφαιρίνη και τη χοληστερίνη και την ελληνικότητα. Και μάλιστα να την βρίσκει όπως είναι μπερδεμένη ανάμεσα σε επιρροές Τούρκων, Φράγκων, Βενετσιάνων, Ισπανών, Πειρατών και πολλών άλλων. Κυρίως βεβαίως αυτή του κυρίου Μιχαλολιάκου και του κυρίου Σαμαρά που οι πρόγονοί τους έζησαν σε περιοχές έντονης ξένης επιρροής. Για να μην πούμε για τους φέροντες τουρκαρβανίτικα ονόματα Καρατζαφέρη και Καραμανλή.

Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

ΦΑΚΕΛΟΣ [TPP]: Γιατί δεν κουνιέται φύλλο

Το αφιέρωμα του ThePressProject που δημοσιεύεται κάθε εβδομάδα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (και κάθε Τετάρτη ενισχυμένο στο TPP) με θέμα την πολιτική αδράνεια τον καιρό της κρίσης.



Του Κωνσταντίνου Πουλή

Όποιος έχει ταρακουνήσει έναν καταθλιπτικό φίλο από τους ώμους, ξέρει πόσο μάταιο είναι μερικές φορές να επιτίθεσαι στον παραιτημένο γιατί είναι παραιτημένος. Όμως αυτή η σκέψη είναι η πιο επείγουσα σκέψη της περιόδου. Αν κανείς απαριθμούσε, τον Γενάρη του 2010, τα μέτρα που πήραν οι διαδοχικές κυβερνήσεις μετά την υπαγωγή μας στον λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης», θα ήταν αδύνατο να προβλέψει πως μια τέτοια επίθεση στα λαϊκά εισοδήματα θα προσπερνούσε τελικά, έστω με φθορές, τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ο καθένας μας σκέφτεται και προτείνει κάποιες απαντήσεις για το πώς έγινε αυτό. Αποφασίσαμε στο TPP να επιχειρήσουμε μια συστηματοποίηση αυτής της συζήτησης. Αν το ερώτημα είναι πώς τολμούν οι κυβερνώντες, η απάντηση είναι απλή: κανείς δεν τους σταμάτησε. Αν όμως θέσουμε το ερώτημα πώς εξηγείται η ανοχή των θυμάτων, το ζήτημα γίνεται απείρως πολυπλοκότερο αλλά και πιο ενδιαφέρον.

Ξέρουμε καλά ότι κανείς δεν πιστεύει ότι «τα μέτρα αυτά θα είναι τα τελευταία» (το πιο πικρό ανέκδοτο της περιόδου), ούτε ότι «υπάρχει φωςστο βάθος του τούνελ», ούτε ότι «το βαρέλι έχει πάτο», ούτε ότι «οι θυσίες πιάνουν τόπο», τίποτα. Όλα τα πυροτεχνήματα της φλυαρίας με την οποία έχει ντυθεί η συντριβή των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα, και παρʼ όλʼ αυτά οι αντιδράσεις είναι περιορισμένες. Το χαμηλότερο σημείο της πολιτικής απογοήτευσης ήταν βεβαίως η επικύρωση της έντρομης συναίνεσης στην κυβερνητική πολιτική με τις εκλογές του
καλοκαιριού.

(Βεβαίως υπάρχει και ένα κομμάτι της κοινωνίας πολύ κινητικό: οι νεοναζί, που είναι το δεύτερο μεγάλο αγκάθι της μνημονιακής περιόδου. Η συνύπαρξη παθητικότητας και ρατσιστικής βίας δεν θα πρέπει να μας ξενίζει, στην πραγματικότητα δεν συνιστά καν αντίφαση. Όπως μας πληροφορεί ένας εγγράμματος ειδήμων των ξυλοδαρμών, η πηγή της βίας είναι η αδυναμία, όχι η δύναμη. Ο κακομοίρης που έχει φάει την προσβολή με το καντάρι τρέφειμέσα του το φαρμάκι, καλλιεργεί πύρινη μνησικακία, λυσσάει. Γιʼ αυτό ακριβώς η κατάσταση της προσβολής και της συνεχιζόμενης ταπείνωσης των μαζών γεννάει τέρατα. Τα γεννάει, τα ψηφίζει, τα βάζει στη βουλή, και όποιον πάρει ο χάρος.)

Η καταθλιπτική συνθήκη μιας υποχώρησης χωρίς τέλος μπορεί συχνάνα περιγράφεται από τους αισιόδοξους σαν ησυχία πριν την καταιγίδα, αλλά χρόνο τον χρόνο βλέπουμε μόνο την ησυχία, και καθόλου καταιγίδα. Οι πολίτες όχι μόνο ανέχτηκαν, αλλά επικύρωσαν και με την ψήφο τους μια πολιτική που τους εξαθλιώνει. Αυτό ακριβώς καλούμαστε να κατανοήσουμε. Και η κατανόηση αυτή είναι πικρή, γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με τα όρια και τις αδυναμίες της δικής μας πλευράς.

Δεν ξεμπερδεύουμε λέγοντας ότι υπάρχει καταστολή και προπαγάνδα.Είναι αδύνατο να θέσει κανείς αυτό το ζήτημα χωρίς να παραδεχτεί πωςγια να είναι οι πολίτες ελεύθεροι θα πρέπει να είναι και υπόλογοι. Τονα παραδεχτούμε δηλαδή πως ευθύνονται, είναι ο μόνος τρόπος γιανα υποστηρίξουμε στα σοβαρά πως έχουν ίσως σε κάποιο βαθμό το μέλλον στα χέρια τους. Η αθωότητα του λαού, αντιθέτως, είναι κατασκεύασματου λαϊκισμού. Η αθωότητα του λαού προετοιμάζει απλώς την παράδοσηστα χέρια του επόμενου επιτήδειου.

Μερικές από τις διαπιστώσεις μας για το πού οφείλεται η αδράνεια των πολιτών είναι μισές αλήθειες, με ισχυρό αντίλογο. Όμως σημασία δεν έχει μόνο ποιος έχει δίκιο. Χρειάζεται κάτι περισσότερο: να διαβάσουμε σωστά την πραγματικότητα, να δούμε πώς κατανέμονται τα επιχειρήματα στον δημόσιο διάλογο, προκειμένου να δούμε γιατί δεν πείθονται όσοι δεν πείθονται. Να σκεφτούμε δηλαδή πώς γίνεται να δρα κανείς τόσο εξωφρενικά ενάντια στο συμφέρον του,τι κάνει τον ψηφοφόρο να δένεται στο άρμα των εκμεταλλευτών του, ακόμα και αν, όπως φάνηκε στην περίπτωση του σκανδάλου της λίστας Λαγκάρντ, το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν διανοούνται να πάρουν ούτε δεκάρα από τους πλούσιους φίλους ή συγγενείς τους.

Περιγράφει ο Καββαδίας πως «κάποτε που δεν είχε αγέρα καθίσαμε είκοσι ολόκληρες μέρες στο ίδιο μέρος. Είκοσι ολόκληρες μέρες στη μέση της θάλασσας. Τρώγαμε λίγο και πίναμε ακόμη λιγότερο, από φόβο μήπωςσωθούνε τα τρόφιμα και το νερό». Τα τρόφιμα και το νερό σώνονται,και η πολιτική άπνοια των ημερών δεν αντιμετωπίζεται με υπομονή. Τοπρώτο μας μέλημα είναι να σκεφτούμε τη σιωπή των θυμάτων, να την πολεμήσουμε.

Υ.Γ. Δεν μας διαφεύγει το ενδεχόμενο στο μεταξύ να αλλάξουν τα δεδομένα και να τιναχτεί το εγχείρημά μας στον αέρα. Σε αυτή την περίπτωση, ένα έχουμε να πούμε: χαλάλι.

«Πάντοτε με απασχολούν οι διαμαρτυρίες, αλλά αν αποφασίζεις με βάση τις διαμαρτυρίες, δεν θα επιτύχεις ποτέ μια βιώσιμη πολιτική. Για παράδειγμα, η καγκελάριος Μέρκελ επισκέφθηκε την Αθήνα την Τρίτη. Έμαθα πως υπήρχαν 50.000 διαδηλωτές. Αυτή είναι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Στη δημοκρατία αποφασίζει η πλειοψηφία και η μειοψηφία μπορεί να διαμαρτύρεται. Αλλά οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει νʼ αποφασίζουν και να εμμένουν στις αποφάσεις τους. Στη δημοκρατία σημασία έχει η πλειοψηφία»
.

Φύλλα που κουνήθηκαν

Από τον Φεβρουάριο του 2010 μέχρι σήμερα η ΓΣΕΕ προκήρυξε 17 εικοσιτετράωρες και 4 σαρανταοκτάωρες γενικές απεργίες. Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε πολλές κλαδικές απεργίες (πιο συχνά στον δημόσιο τομέα, τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης), πάμπολλες στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις και πορείες που έθεταν κεντρικά ζητήματα εναντίον της πολιτικής των μνημονίων.

Στον ιδιωτικό τομέα είδαμε μεγάλης διάρκειας απεργίες σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Είδαμε, επίσης, το κίνημα των Αγανακτισμένων, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2011.Είδαμε, τέλος, την ανάπτυξη πολλών πρωτοβουλιών κοινωνικής αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης: λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, το κίνημα κατά των μεσαζόντων κ.ά. Αυτό που συνδέει όλες τις προσπάθειες οργανωμένης έκφρασης της λαϊκής δυσαρέσκειας είναι ότι σχεδόν τίποτα απʼ αυτά δεν είχε μέχρι σήμερα χειροπιαστά αποτελέσματα: τίποτα δεν ανέτρεψε την πορεία των πραγμάτων και συχνά ούτε καν την ανέκοψε.

Οι απεργίες και οι αγανακτισμένοι έδειξαν γρήγορα τα όριά τους. Οι συνεχιζόμενες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης βασίζονται στο πείσμα ορισμένων μόνο, των οποίων οι δυνάμεις είναι αξιέπαινες μα περιορισμένες. Παρά τις λαϊκές αντιδράσεις, κάθε φορά που μια κυβέρνηση κλονιζόταν, υπήρχε μια εφεδρεία έτοιμη για επιστράτευση. Δεν σκοπεύουμε να απαξιώσουμε τις προσπάθειες μέρους της ελληνικής κοινωνίας να αναζητήσει δικαιότερες λύσεις. Από την άλλη, δεν είναι φρόνιμο να εθελοτυφλούμε όταν αποτυγχάνουν. Πρόθεσή μας είναι να συνεισφέρουμε στον συλλογικό προβληματισμό, συμμετέχοντας εντέλει σε μια σκληρή, δύσκολη, αλλά χρήσιμη, κατά την άποψή μας, συζήτηση.
Συμπέρασμα
Του Κωνσταντίνου Πουλή



Ξεκινώντας τη στήλη «Γιατί δεν κουνιέται φύλλο» γράφαμε στην κατακλείδα του πρώτου κειμένου πως «Δεν μας διαφεύγει το ενδεχόμενο στο μεταξύ να αλλάξουν τα δεδομένα και να τιναχτεί το εγχείρημά μας στον αέρα. Σε αυτή την περίπτωση, ένα έχουμε να πούμε: χαλάλι». Ευτυχώς όλα πήγαν καλά για τη στήλη μας, όντως δεν κουνήθηκε φύλλο. Ο υπερήφανος ελληνικός λαός κράτησε ψηλά τη σημαία της απάθειας και εξακολουθεί να την κρατά με καμάρι και συνέπεια. Δέχεται διεθνή συγχαρητήρια για την παθητικότητά του απέναντι στον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, σκύβει το κεφάλι και φιλάει το χέρι που τον καρπαζώνει. Γιατί του Έλληνα ο τράχηλος τον ζυγό τον υποφέρει και δεν λέει και κουβέντα.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η απάθεια είναι ίσως η πιο ευχάριστη πλευρά της περιόδου. Οι χειρότεροι είναι αυτοί που δεν παραμένουν απαθείς, έχουν ενθουσιαστεί, έχουν σηκωθεί από τους καναπέδες τους, συμμετέχουν σε δράσεις με μπόλικο ακτιβισμό και αλληλεγγύη, αποκλειστικά για συνέλληνες. Όταν ξεκίνησε η άνοδος της Χρυσής Αυγής, αναρωτιόμασταν αν θα πρέπει να θεωρήσουμε πως όλοι αυτοί που την ψήφισαν είναι ρατσιστές ή απλώς δυσαρεστημένοι συμπολίτες μας που παρασύρθηκαν. Να και ένα καλό, τώρα δεν έχουμε καμία απορία. Είναι κοινοί φασίστες, ακούν τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής να παραδέχονται στην τηλεόραση ότι θέλουν να αφανίσουν τους ανθρώπους με αναπηρίες, και τους στηρίζουν. Ας μη μασάμε τα λόγια μας πια, είναι γελοίο. Η διαβόητη βολιδοσκόπηση της κοινής γνώμης που διαπίστωσε πως ένας στους τρεις ερωτηθέντες αναπολεί την περίοδο της επταετίας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Οι απαθείς είναι ο ανθός μας. Ξεκινάμε από κει και κάτω. Όλο και περισσότεροι αναπολούν την εποχή που άνθρωποι σκοτώνονταν και βασανίζονταν για τα πιστεύω τους. Καλορίζικο.
Ας μην κλείσουμε όμως έτσι. Δεν είναι μόνο αυτοί οι Έλληνες. Υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αναγεννημένη αριστερή ελπίδα, η οσονούπω κυβερνώσα Αριστερά. Όχι η συμβιβασμένη, σαν του Κουβέλη, η δυναμική, των κινημάτων και των λαών. Που μετράει τις δημοσκοπήσεις και το ευρωβαρόμουτρο πριν να ψελλίσει μια άποψη για το ευρώ, που εδώ και τόσο καιρό έχει παγιδευτεί στη γελοιότητα των απόψεων του τύπου «θα είμαστε στο ευρώ, θα μας δίνουν λεφτά, δεν θα τηρήσουμε τις δεσμεύσεις του μνημονίου» και γενικώς ζαμανφού κι απάνω τούρλα. Που αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι, δεν μπορεί να περάσει μπροστά ούτε την ώρα που οι άλλοι υπόκεινται σε κυβερνητική φθορά παίρνοντας τόσο σκληρά μέτρα. Τόσος φόβος πια, την ώρα της ακμής της, την ώρα που για πρώτη φορά φαίνεται ότι ο κόσμος μπορεί να την εμπιστευτεί για να δώσει μια αριστερή διέξοδο στην κρίση; Τόσος και περισσότερος. Και με τον λαό και με τις τράπεζες, και με τον λαό και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, γενικώς να μην μείνει κανείς δυσαρεστημένος. Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν δίκιο, όλοι οι συνδικαλιστές έχουν δίκιο, και οι μετανάστες έχουν δίκιο, και οι τράπεζες και οι νοικοκυραίοι έχουν δίκιο, όλοι έχουν δίκιο, και εμείς δεν έχουμε Αριστερά. Γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να είναι με όλους. Συμμαχία με όλους θα πει ότι φοβάσαι, και ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ καλά τον φόβο. Καταλαβαίνει ότι μετράς τα κουκιά πριν να πεις τη γνώμη σου, και σου γυρνάει την πλάτη.
Και ο λαϊκός παράγων; Α, ναι, ο λαϊκός παράγων. Θα εννοούμε φαντάζομαι τον κόσμο αυτόν που ξεχύνεται στους δρόμους. Μόνο που δεν ξεχύνεται στους δρόμους, είναι κάπου αλλού. Με κάτι άλλο ασχολείται. Περιμένει τις γερμανικές εκλογές, γιατί έχει γίνει άσος της γεωστρατηγικής και δεν κάνει άσκοπες κινήσεις, ή ετοιμάζεται για ένοπλη πάλη, πάντως στους δρόμους δεν είναι. Αγανάκτησε όσο αγανάκτησε, αλλά προφανώς τώρα του πέρασε.
Ας ανακεφαλαιώσουμε, λοιπόν, και ας κλείσουμε με μια ευχάριστη νότα. Οι περισσότεροι δεν ζητούν τίποτε. Υπομένουν σιωπηλά τη διάλυση της ζωής τους. Κάποιοι ζητούν κάτι, αλλά εύχομαι ολοψύχως να μην το καταφέρουν, γιατί αν το καταφέρουν, κείμενα σαν αυτό θα μπορώ μόνο να τα σκαλίζω σε πέτρες στη Μακρόνησο. Κάποιοι άλλοι χαίρονται γιατί μέσα σε όλα αυτά ανεβαίνουν τα ποσοστά του κόμματος τους, και μπορεί έτσι να τρουπώσουν κάπου σώζοντας παρεμπιπτόντως και τον ελληνικό λαό, ετοιμάζοντας τουτέστιν τη νέα περίοδο εκπασοκισμού της πολιτικής μας ζωής. Και το κακό είναι ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχουν τα χρήματα για να τραφούν τέτοιες ψευδαισθήσεις.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει διέξοδος. «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», όπως λέει μια από πιο ηλίθιες κοινοτοπίες της εποχής. Αυτό που εννοεί είναι ότι ο χρόνος περνάει, δεν σταματάει, οπότε οτιδήποτε και αν συμβεί, θα ακολουθήσει κάτι άλλο. Ναι, με αυτήν την έννοια, σίγουρα δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αρκεί να μην έχει ταμπού κανείς ως προς το τι περιμένει. Για να μην κατηγορηθούμε για έλλειψη τόλμης ως προς το προβλεπτικό μέρος των αναλύσεων, να μια πρόβλεψη: στην καλύτερη περίπτωση δεν θα γίνει τίποτα. Αν γίνει κάτι, θα το κάνει ο κόσμος της αγριεμένης ακροδεξιάς, που θα μας κυνηγάει με τα μαχαίρια. Αν το κάνει η Αριστερά, θα κρατήσει λίγο και θα οδηγήσει στην απογοήτευση. Ο αντίλογος στα παραπάνω είναι είτε συναισθηματικός είτε ωφελιμιστικός. Επισημαίνει πως δεν πρέπει να αναπαράγουμε την απογοήτευση, για λόγους στρατηγικής, ή απλώς εύχεται να μην ισχύουν όλα αυτά. Όμως τα τεκμήρια γιʼ αυτή τη διάψευση τα περιμένουμε με αγωνία και δεν τα έχουμε δει ακόμα.

- See more at: http://www.thepressproject.gr/folder/36450/Giati-den-kounietai-fullo 

~ Γιατί δεν κουνιέται φύλλο ~

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΤ. ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ, ΗΛΙΘΙΕ!

Για να είναι τέλειος ο εξευτελισμός μας, εκτός από εξαθλιωμένους, και εργασιακά ισοπεδωμένους, μας θέλουν και κοινωνικούς κανίβαλους. 
Είναι απίστευτο ότι, μέσα σ' αυτή την απόλυτη ακύρωση της κοινοβουλευτικής αυταπάτης, τις κολληγιες με τους φασίστες και το ρίξιμο στο δρόμο 2500 ανθρώπων σε μια νύχτα, υπάρχουν ακόμα κάφροι που χαίρονται, χωρίς να διανοούνται καν ότι στοχεύουν ίσια στη ζωή τους. 
Είναι για γέλια και για κλάματα ότι επικροτούν τους αρχιμάστορες της πελατοκρατίας, ως αρχάγγελους της κάθαρσης. 
Δεν μας έμεινε τίποτα άλλο από την κοινωνική αλληλεγγύη και τον ανυποχώρητο αγώνα.

Νίνα Γεωργιάδου, Κάλυμνος


 

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ



[Μέρος μιας φανταστικής ιστορίας]

Εξαρτημένος: Με κάθε ειλικρίνεια, γιατί κλείσατε την ΕΡΤ;

Διαχειριστής: Με κάθε ειλικρίνεια, δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και υποχρεώσεις. Κοινώς, δεν υπάρχει σάλιο!

Ε: Μα, μιλάμε για έναν οικονομικά υγιή οργανισμό. Εισπράττει τακτικές εισφορές κατευθείαν από τους πολίτες, έχει κέρδη.

Δ: Δυστυχώς, είναι όλα προσημειωμένα. Τα χρωστάμε, εδώ και καιρό. Το ζήτημα λοιπόν είναι να συμμαζέψουμε τις εκροές, τα έξοδα προς τους καθ’ ημάς, τις υποχρεώσεις προς τους εξαρτημένους.
Εξάλλου, ίσως ήδη προσέξατε, η ΕΡΤ δεν είναι η μόνη που κλείνει. Κλείνουμε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς. Οι περισσότερες είναι βέβαια ήδη υπό εκποίηση αλλά, πώς να τις πουλήσεις με τόσους εξαρτημένους; Έτσι ανοίγουμε το δρόμο για φαστ-τρακ πωλήσεις.

Ε: Αν είναι έτσι, γιατί δεν ξεκινάτε από την επιμελητεία, όλους τους αποτυχημένους μάνατζερ των ειδικών θέσεων και αναθέσεων που εφαρμόζουν την αποτυχημένη διαχείριση, από τους μικρότερους ή και άνευ αντικειμένου οργανισμούς μέχρι και το κεντρικό κατάστημα της επιμελητείας (κοινοβούλιο);

Δ: Αποκλείεται! Αυτά που αναφέρετε αποτελούν τις πάγιες και αναγκαστικές δαπάνες της επιμελητείας. Είναι οι θέσεις απόκτησης εισοδήματος που κρατούμε ζωντανές με νύχια και με δόντια. Το μόνο ζωντανό χρήμα που διατηρούμε το δικαίωμα να διαχειριζόμαστε από το Ταμείο Αποπληρωμής του Εθνικού Χρέους.

Ε: Θέλετε να πείτε ότι όλο το εθνικό εισόδημα παραδίδεται στους δανειστές;

Δ: Ασφαλώς! Δεν ξέρατε ότι είναι η βασική υποχρέωση την οποία αποδεχτήκαμε επισήμως ως χώρα; Γι’ αυτό, δεν υπάρχει σάλιο για τίποτε άλλο.

Ε: Δεν έχετε σκεφτεί την άρνηση πληρωμής του χρέους, μια Σεισάχθεια διαγραφή του για λόγους εθνικής επιβίωσης;

Δ: Τι λέτε, καλέ μου άνθρωπε; Και πώς θα δανειστούμε για τις ανάγκες μας; Μόνο με κύκλους δανεισμού και αναδανεισμού, με μείωση και ενεχυρίαση του πληθυσμού, με εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, μπορούμε να επιβιώσουμε. Εξάλλου, αν γίνονταν αυτό που προτείνατε, δεν θα ήμουν ο εκλεγμένος διαχειριστής σας…

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΧΟΜΟ ΕΒΟΛΒΟΥΣ ή ..... ΧΟΜΟ ΓΙΟΥΝΙΒΕΡΣΑΛΙΣ;;

HOMO EVOLVUS: Ο νέος άνθρωπος, αποτέλεσμα της εξέλιξης της τεχνολογίας, με ιδιαίτερες - ελεγχόμενες - δεξιότητες, όχημα προγραμματισμένων και ελεγχόμενων δραστηριοτήτων.

HOMO UNIVERSALIS: Ο νέος άνθρωπος, αποτέλεσμα πολιτισμικής εξέλιξης, με ιδιαίτερες - ελευθεροσυλλογικές - δεξιότητες, υποκείμενο ελέγχου και ανάπτυξης των ενεργειακών πηγών.
" Η συντήρηση της λειτουργίας της ανθρώπινης ζωής απαιτεί συγκεκριμένη ενέργεια. Για τον λόγο αυτό όλα τα όντα του πλανήτη έχουν το δικαίωμα στην ενέργεια που χρειάζονται. Χωρίς ελεύθερη και δίκαιη πρόσβαση σε αυτήν οι άνθρωποι, αλλά και οι οργανωμένες κοινωνίες τους, δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τον κύκλο της ζωής τους.
Το γεγονός αυτό είναι ο λόγος για τον οποίο η διανομή και το κόστος της ενέργειας αποτελούν το ισχυρό εκβιαστικό μέσο των «δυνατών» προκειμένου να εξουσιάζουν τις βιομηχανικές κοινωνίες. Υπόσχονται ενέργεια και ζητούν σε αντάλλαγμα ένα κομμάτι ή το σύνολο των ελευθεριών τους. Εξάλλου, για την κατοχή και τη διανομή της γήινης ενέργειας δεν έχουν γίνει οι μεγάλοι πόλεμοι, οι μεγάλες αιματηρές γεωστρατηγικές ανακατατάξεις και σχεδιασμοί;
Με βάση όλα τα προηγούμενα είναι πολύ εύκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι ελπίδες ενός Νέου Ουμανιστικού Πολιτισμικού Ρεύματος, περνούν μέσα από μια ριζική αναμόρφωση της παγκόσμιας ενεργειακής λογικής. Ο πρώτος ο οποίος το 1964 συνέδεσε τις μορφές της χρησιμοποιούμενης ενέργειας με το επίπεδο ανάπτυξης ενός συμπαντικού πολιτισμού ήταν ο Ρώσος αστροφυσικός Νικολάι Καρντάσεφ, δημιουργώντας την ομώνυμη κλίμακα. Η κλίμακα Καρντάσεφ κατατάσσει έναν πολιτισμό σύμφωνα με την ενέργεια που είναι σε θέση να καταναλώνει και να χειραγωγεί, η οποία αντιστοιχεί ταυτόχρονα στον βαθμό εξάπλωσης του πολιτισμού αυτού στον Κόσμο."
Από τον Homo Sapiens στον Homo Evolvus ή στον Homo Universalis, άραγε;


Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Ο μέχρι πρότινος άνθρωπος..

Από το Κερατσίνι με αγάπη!
Το χωραφάκι του δήμου στο οποίο έχουμε κάνει κατάληψη, το σκάβουμε με τσάπα και φτυάρι.
Ένας γείτονας μάς είδε και είπε ότι έτσι δεν θα κάνουμε δουλειά, χρειάζεται να έρθει μηχάνημα για να σκαφτεί «εκτός αν ήρθατε για να παίξετε» (λέει)…
Κι ένας άλλος φίλος υπερθεματίζοντας πρόσθεσε: «αφού υπάρχουν μηχανήματα, προς τι η αυτοτιμωρία»….

Έκανα μια σκέψη τελευταία..
Ο μέχρι πρότινος άνθρωπος ό,τι χρειαζόταν τσουπ, μ’ ένα τηλεφωνηματάκι το ‘χε έξω από την πόρτα του!
Καμία κούραση, καμία προσπάθεια. Ό,τι ήθελε, το είχε στο πιάτο, επειδή είχε…..λεφτά!!!!!

Δεν θα σταθώ στο ότι πλέον δεν έχουμε λεφτά, άρα αναγκαστικά παρήλθε η ευκολία (αλλά ακόμα κι όσοι έχουν δεν θα έπρεπε να τα χρησιμοποιούν διότι τα ελέγχουν οι δυνάστες -άρα και ΣΕ ελέγχουν οι δυνάστες), θα μείνω στο σημαντικότερο.. Αυτή η ευκολία μάς έκανε τεμπέληδες!!! κι όχι μόνο -ακόμα χειρότερα- μας έκανε φλώρους!!! Η ευκολία ευθύνεται για το ότι δεν αντέχουμε τίποτα!!!!! Μας κατάντησε να πιστεύουμε ότι χωρίς λεφτά δεν μπορούμε να ζήσουμε!!! Κι αυτοκτονούμε!!! Ενώ στην πραγματικότητα όλα μπορεί να τα κάνει ο άνθρωπος με τα χεράκια του!!!

Αυτό το καθεστώς πρέπει να αλλάξουμε, και φυσικά δεν θα αλλάξει με λόγια, αλλά με πράξεις. Χρέος να αρχίσουν να πράττουν έχουν αυτοί που ξέρουν.

(Οι φωτό έχουν λεζάντες επεξηγηματικές)
βάση ξυλόφουρνου.JPG
image
βάψιμο τραπεζιου παλέτα1.JPG
image
βάψιμο τραπεζιου παλέτα2.JPG
image
εργασιες για εστια μαγειρεματος.JPG
image
εργασιες για εστια μαγειρεματος2.JPG
image
εστια μαγειρεματος.JPG
image
εστια μαγειρεματος5.JPG
image
κατασκευή cob ομάδα Hobbit House Project
image
κατασκευή cob ομάδα Hobbit House Project 2
image
εργασίες στον ξυλόφουρνο
image
πατητήρι για το χώμα του ξυλοφουρνου
image
εργασίες στον ξυλόφουρνο 2
image
ο κατασκευαστής του πανό (χι,χι,χι)
image
κομποστ από υπολείμματα σταφυλιού
image
κομποστ από υπολείμματα σταφυλιού 2
image
λιομάζωμα στο Ελληνικό
image
λιομάζωμα στο Ελληνικό 2
image
κουβάλημα υλικών
image
παρασκευή τυριού
image
παρασκευή τυριού 2
image
παρασκευή τυριού 3
image
πατητήρι
image
σκάψιμο στο χωραφάκι του δήμου
image
σκάψιμο στο χωραφάκι του δήμου 2
image
κόψιμο ξύλων για καύσιμο της εστίας μαγειρέματος
image
υλικά για την κατασκευή νέας εστίας
image
Original Message
Subject: Ο μέχρι πρότινος άνθρωπος..
From: Stefania Ligerou - Date: Fri, 4 Jan 2013